Hondsdolheid is een dodelijke virale ziekte die het zenuwstelsel aantast. Het is in staat om elk warmbloedig dier te raken. Maar voor het grootste deel is het nog steeds een hondenziekte.
Verspreiding van de ziekte
Infectie vindt in de regel plaats door de beet van een gezond dier voor de zieken. Op het gebied van het grootste risico, zwerfhonden en katten. Wasberen, vossen en andere warmbloedige dieren zijn ook dragers van de ziekte. Het virus kan worden overgedragen via speeksel, dat overvloedig wordt toegewezen aan het zieke dier en op de vacht en eventuele omliggende voorwerpen blijft. Daarom kan zelfs een huisdier, dat slechts een paar minuten op straat leeft, besmet raken met hondsdolheid. Honden zijn dol op spelen en kunnen vaak kleine krassen en wonden veroorzaken waardoor het virus het lichaam kan binnendringen.
Bij het krijgen van slijm of kleine wonden op het lichaam van de hond, beweegt het rabiësvirus zich geleidelijk door het lichaam naar de hersenen en het ruggenmerg. De duur van dit proces hangt af van de locatie van de laesie op het lichaam van het dier en zijn leeftijd. Hoe dichter de beet bij de hersenen en het ruggenmerg, hoe sneller de ziekte vordert. Doorgaans is de incubatietijd bij jonge honden sneller dan bij volwassenen, ongeacht de gezondheidsstatus.
Symptomen en incubatietijd
Het virus beïnvloedt het zenuwstelsel, dus het geïnfecteerde dier heeft verlamming, wazige pupillen, verhoogt de speekselvloed, de hond wordt agressief en fysiek verzwakt. Ze weigert ook te eten, is bang voor verlichting en water. De ziekte is erg gevaarlijk, want zelfs als de hond al is geïnfecteerd, wordt rabiës soms niet getoond en de eerste symptomen doen het dier tot een zekere dood overlijden. Er zijn geen kansen op herstel. Bovendien, als er een vermoeden van een ziekte is, wordt het dier in quarantaine geplaatst, maar het geneest of voert geen medische procedures uit voor de veiligheid van de werknemers van de dierenkliniek. Als na tien dagen de ziekte niet is bevestigd, dan wordt de hond vrijgelaten, anders sterft het dier zelf of wordt het geëuthanaseerd om hem te redden van langdurige angst.
Bij verschillende vormen van rabiës heeft de hond verschillende symptomen en onmiddellijk na infectie vindt een incubatieperiode plaats die ongeveer twee weken duurt als de beten veelvoudig zijn. In enkelvoudige wonden duurt de periode van 1 tot 6 maanden, in zeldzame gevallen - tot een jaar.
Vormen van de ziekte
Atypische vorm heeft symptomen die erg op andere ziekten lijken, dus het is erg moeilijk voor een dierenarts om tijdig een juiste diagnose te stellen.
De meest zeldzame vorm van rabiës is abortief . In de tweede fase komt, ondanks de manifestatie van de eerste symptomen, volledig herstel, maar dit is waarschijnlijker een uitzondering. Deze fenomenen zijn single, die in de praktijk niet zijn gedocumenteerd.
Wilde vorm (3-11 dagen). De manier waarop rabiës zich ontwikkelt bij honden, en de symptomen van deze vorm van de ziekte kunnen aanvankelijk zelfs geen enkele verdenking veroorzaken. Vaak wordt de hond erg aanhankelijk, likt hij constant handen en gezicht naar de eigenaar, terwijl hij zwakte ervaart, slecht eet, probeert zich te verbergen op een donkere plek. De kalme toestand wordt vervangen door angst en prikkelbaarheid met de tijd, het dier blaft, huilt, kijkt rond, luistert naar iets, steekt de omliggende voorwerpen aan, volledig
Verlamde vorm . Dergelijke hondsdolheid bij honden heeft dezelfde eerste symptomen als in een gewelddadige vorm: zwakte, genegenheid, speekselafscheiding, verzakking van de onderkaak en verlamming. Het enige verschil is de afwezigheid van agressief gedrag, de dood treedt op binnen 2-4 dagen.
Hondsdolheid na een hondenbeet in een persoon heeft dezelfde symptomen en symptomen.