De mens is zo'n vreemd schepsel dat het heel moeilijk te verzoenen is met het feit dat het onmogelijk is om voor eeuwig te leven. Vooral moet worden opgemerkt dat voor veel onsterfelijkheid een onbetwistbaar feit is. Meer recent hebben wetenschappers wetenschappelijke bewijzen voorgelegd die degenen die geïnteresseerd zijn in de vraag of er leven na de dood is tevreden zal stellen.
Over leven na de dood
Er werden studies uitgevoerd die religie en wetenschap samenbrachten: de dood is niet het einde van het bestaan. Omdat alleen buiten de grenzen van een persoon de mogelijkheid bestaat om een nieuwe vorm van leven te ontdekken. Het blijkt dat de dood niet het ultieme kenmerk is en ergens anders in het buitenland is er een ander leven.
Is er leven na de dood?
De eerste die het bestaan van het leven na de dood wist uit te leggen, was Tsiolkovsky. De wetenschapper beweerde dat het bestaan van de mens op aarde niet ophoudt terwijl het universum leeft. En de zielen die de "dode" lichamen achterlieten, zijn ondeelbare atomen die door het universum dwalen. Dit was de eerste wetenschappelijke theorie over de onsterfelijkheid van de ziel.
Maar in de moderne wereld is er niet genoeg vertrouwen in het bestaan van de onsterfelijkheid van de ziel. De mensheid gelooft nog steeds niet dat de dood niet kan worden overwonnen en blijft ertegen wapens zoeken.
De Amerikaanse anesthesist, Stuart Hameroff, beweert dat leven na de dood echt is. Toen hij sprak in het programma 'Door de tunnel in de ruimte', werd hem verteld over de onsterfelijkheid van de menselijke ziel, over wat het was gemaakt van het weefsel van het universum.
De professor is ervan overtuigd dat bewustzijn bestaat sinds de tijd van de oerknal. Het blijkt dat wanneer een persoon sterft, zijn ziel blijft bestaan in de ruimte, en het uiterlijk krijgt van een soort kwantuminformatie die zich blijft "verspreiden en stromen in het universum".
Het is deze hypothese dat de arts het fenomeen verklaart wanneer een patiënt een klinische dood ervaart en "wit licht aan het eind van de tunnel" ziet. Professor en wiskundige Roger Penrose ontwikkelde een bewustzijnstheorie: eiwitneuronen bevatten eiwitmicrotubules die informatie verzamelen en verwerken, waardoor hun bestaan wordt voortgezet.
Wetenschappelijk onderbouwd, honderd procent van de feiten dat er nog leven is na de dood, maar de wetenschap beweegt zich in deze richting en voert verschillende experimenten uit.
Als de ziel materieel was, dan zou het mogelijk zijn om er een effect op uit te oefenen en het te laten wensen wat het niet wil, op precies dezelfde manier als het mogelijk is om iemands hand te dwingen de beweging haar bekend te maken.
Als mensen allemaal materieel waren, zouden alle mensen bijna hetzelfde voelen, omdat hun fysieke gelijkenis zou zegevieren. Het zien van de foto, het luisteren naar muziek of het horen over de dood van een geliefde, een gevoel van plezier of genot, of verdriet bij mensen zou hetzelfde zijn, net als bij het ervaren van pijn, ze dezelfde gewaarwordingen ervaren. En mensen weten feitelijk dat bij het zien van hetzelfde schouwspel iemand koud blijft en de ander zich zorgen maakt en huilt.
Als materie het vermogen had om te denken, dan zou elk deeltje ervan moeten kunnen denken, en zouden mensen zich realiseren dat er zoveel wezens in hen zijn die kunnen denken,
In 1907 voerden Dr. Duncan MacDougall en een aantal van zijn assistenten een experiment uit. Ze besloten om de mensen die doodgingen aan tuberculose te wegen op de momenten voor en na de dood. Speciale bedden voor het sterven werden geplaatst op speciale industriële weegschalen met hoge precisie. Opgemerkt werd dat na de dood elk van hen afgevallen was. Wetenschappelijk om dit fenomeen te verklaren was het mogelijk, maar de versie werd naar voren gebracht dat dit kleine verschil het gewicht van iemands ziel is.
Is er leven na de dood en hoe kan het eindeloos worden betwist? Maar toch, als u nadenkt over de feiten, kunt u wat logica hierin vinden.