Inductie is een zeer brede wetenschappelijke term. Als we direct naar de term inductie in filosofie kijken, dan kan die worden gekarakteriseerd als een methode van gevolgtrekking, die van het specifieke naar het algemene gebeurt. Inductief redeneren verbindt gebeurtenissen en hun resultaat, waarbij niet alleen de wetten van de logica worden gebruikt, maar ook enkele werkelijke representaties. De meest objectieve basis voor het bestaan van deze methode is de universele verbinding van verschijnselen in de natuur.
Voor de eerste keer zei Socrates over inductie, en ondanks het feit dat de oude betekenis weinig overeenkomst vertoont met de moderne tijd, wordt de periode van zijn verschijning 400 jaar vóór onze jaartelling beschouwd.
De inductiemethode veronderstelt het vinden van een algemene definitie van het concept door middel van een vergelijking van bepaalde gevallen, met uitzondering van foutieve of te enge definitie-definities. Een andere beroemde denker uit de oudheid Aristoteles definieerde inductie als een hemelvaart van eerlijk begrip naar de generaal.
Bacon's inductietheorie
In de Renaissance begonnen de opvattingen over deze methode te veranderen. Hij werd aanbevolen als een natuurlijke en positieve methode in tegenstelling tot de populaire syllogistische methode. Francis Bacon, van oudsher beschouwd als de voorouder van de moderne theorie van inductie, ondanks het feit dat het niet overbodig is om zijn voorganger, de beroemde Leonardo da Vinci, te noemen. De essentie van Bacon's opvattingen over inductie was wat te generaliseren, het is noodzakelijk om zich aan alle regels te houden.
Hoe inductie te ontwikkelen?
Het is noodzakelijk om drie beoordelingen te maken van de manifestatie van specifieke eigenschappen van verschillende objecten.
- Beoordeling van positieve gevallen.
- Beoordeling van negatieve gevallen.
- Herziening van die gevallen waarin deze eigenschappen zich in verschillende mate manifesteerden.
En alleen dan kun je als zodanig generaliseren.
Geestelijke inductie
Deze term kan worden ontcijferd als: - suggestie door een persoon aan een andere van hun wereldbeeldposities, waaronder waardenoriëntaties, aspiraties, overtuigingen. Bovendien kan het opgelegde wereldbeeld volledig normaal of psychopathologisch zijn.
De methode van motiverende inductie is een methode die is opgericht door de beroemde Belgische psycholoog Joseph Nutten. Het vindt plaats in verschillende fasen.
- In de eerste fase, door het voltooien van onvoltooide voorstellen, worden de belangrijkste hefbomen van persoonlijke motivatie geïdentificeerd.
- In de tweede fase wordt de persoon uitgenodigd om alle motivatiecomponenten op de tijdlijn te ordenen.
Nutten heeft ook de belangrijkste categorieën van motivationele componenten geïdentificeerd waarnaar hij verwees:
- representatie van de persoon over zichzelf of het persoonlijkheidsaspect van het onderwerp;
- ontwikkeling van persoonlijkheid;
- activiteiten gericht op het behalen van het gewenste resultaat, of met andere woorden, professionele activiteit;
- sociale communicatie;
- cognitieve activiteit;
- religieuze componenten:
- aankoop van onroerend goed;
- manieren van vrije tijd, games.
Het probleem van inductie vanuit filosofisch oogpunt werd ontwikkeld in het midden van de achttiende eeuw. Ze werd geassocieerd met beroemde persoonlijkheden als David Hume en Thomas Hobbes, zij waren het die de waarheid van deze methode in twijfel trokken. Hun belangrijkste idee was dat - op basis van de resultaten van een reeks eerdere gebeurtenissen, het mogelijk is om de resultaten te beoordelen van een gebeurtenis die in de toekomst zal plaatsvinden. Een voorbeeld hiervan kan dienen als een statement - alle mensen zijn aardig, omdat we eerder alleen zulke hebben ontmoet. De methode van inductie accepteren als een echte manier van denken of niet, dit is een privéaangelegenheid voor iedereen, maar gezien deze lange bestaansperiode moet je toegeven dat er een kern van waarheid in zit.