Ouder zijn is een geweldige test. De grappen van het kind, zijn ongehoorzaamheid, de klachten van leraren en anderen ... - "Vertel me gewoon waarom ze niet klagen over buurman Vaska, maar over mijn Constantijn ..."
Hoeveel onplezierige minuten moet je doorlopen, wanneer het nodig is om niet alleen te antwoorden voor hun eigen, maar ook voor de acties van andere mensen. De enige uitweg is educatie. Maar hoe? In de tradities van het oude Engeland, waar leraren voor de straf van een ongehoorzame discipel speciale rotanstokken gebruikten, waarmee ze de handen en billen van de schuldigen troffen? De "traditionele" manier gebruiken om een kind met een riem te straffen? Of door psychologische druk uit te oefenen?
Waarom niet kinderen straffen met een riem?
Absoluut alle kinderpsychologen beantwoorden de vraag "is het mogelijk om kinderen met een riem te verslaan?" Is negatief. Het slaan van ongehoorzame kinderen brengt niet alleen niet het gewenste resultaat (met andere woorden, het leert niets), maar heeft ook een uiterst negatieve invloed op de vorming van het karakter van het kind en zijn gevoel van zelfvertrouwen. Bovendien, ongeacht hoe de ouder zichzelf misbruikt met het straffende instrument in zijn hand, is elke straf "in de harten" het bewijs van niet-kracht, maar integendeel van zijn zwakheid. Het intuïtieve gevoel van het kind zal hem er altijd over vertellen.
Als het geen gordel is, hoe dan?
Onderwijs is niet effectief in het geval dat een verontwaardigde ouder een "bak met schuim" op het hoofd van zijn kind giet of, zonder zijn eigen agressie te beteugelen, "zorgt voor de riem", maar alleen wanneer hij rustig is, zonder enige schaduw van wrok, legt uit hoe het goed gaat, maar hoe het moet, is het niet waard.
Als een "effectief argument" zou je nooit "medelijden moeten hebben" en zeggen dat je je voor zijn daden schaamt (dit zal het kind niet helpen de situatie het hoofd te bieden, maar kan zijn problemen alleen maar verergeren en je geloofwaardigheid ondermijnen). Veel effectiever kan een koelbloedige zijn "als ..., dan ...". "Als je je kamer nog steeds één keer per week niet opruimt, kan ik je geen geld geven om een nieuw spel te kopen, waar je gisteren over vertelde," - dus, rustig en absoluut zelfverzekerd, kan zeggen vader van zijn zoon en voor de eerste keer "om de zaak tot het einde te brengen" - om zijn woord te houden. Houd er wel rekening mee dat deze voorwaarden in het begin niet meer dan één op de drie dagen mogen zijn en dat het beloofde moet worden geïmplementeerd met een waarschijnlijkheid van 100%.
Veel effectiever dan lijfstraffen en psychologische druk, er is een gesprek met het kind als een volwassene. Probeer het!