Het begrip hypochondrie ontstond uit de oude Griekse taal en betekent letterlijk vertaald: het hypochondrium. Het is in dit gebied, volgens de oude Grieken, dat de bron van de ziektetoestand was gelokaliseerd. In de moderne psychiatrie en psychologie wordt de dwangmatige hypochondrie aangeduid als een psychische aandoening en gebruikt de term "hypochondrische aandoening". In het Russisch wordt het woord gebruikt om een persoon te identificeren die voortdurend klaagt over zijn gezondheid. Hij is bang om besmet te raken met een ziekte, als hij niet gezond is, begint hij afscheid te nemen van zijn familie en vrienden, in de overtuiging dat zijn dagen geteld zijn.
Symptomen van hypochondrie:
- constante klachten over gezondheid;
- frequente verandering van behandelend artsen;
- overmatige angst voor de gezondheidstoestand;
- manifestatie van pijnlijke korte humeur en angstige omstandigheden, etc.
Symptomen van hypochondrie
De meeste mensen met hypochondrie maken zich zorgen over de aanwezigheid van fysieke of organische ziekten. Hun klachten kunnen zowel ruimtelijk (vermoeidheid, malaise) als lokaal zijn: pijn in het hart, in de maag, enz. Hypochondriacs halen inspiratie uit gespecialiseerde literatuur. Ze vinden de meeste van de symptomen die daar worden beschreven. Maar ze liegen niet en doen niet alsof. Ze geloven oprecht dat ze ziek zijn. Dus hoe ga je om met hypochondrie? Ten eerste is het noodzakelijk de oorzaken, symptomen en ernst te bepalen en, afhankelijk hiervan, therapeutische therapie uit te voeren. Ten tweede om de patiënt te overtuigen een behandeling te ondergaan. Ten derde om de patiënt te ondersteunen en niet op enige manier om te laten zien dat je hem niet gelooft.
Hypochondrie - Oorzaken
De exacte oorzaken van deze aandoening zijn nog onbekend. Er zijn echter een aantal factoren die bijdragen aan de ziekte:
- de ernstige ziekten die zijn opgelopen in de kindertijd;
- geestelijke gierigheid en ongevoeligheid van de mens;
- ernstig zieke familieleden en vrienden (kinderen kopiëren hun toestand, proberen de aandacht naar zichzelf te trekken);
- fysiek of psychologisch geweld op jonge leeftijd;
- erfelijkheid van de ziekte.
Behandeling van hypochondrie
Deze aandoening is heel moeilijk te behandelen. Dit komt door het feit dat patiënten botweg weigeren te geloven dat al hun ziektes het gevolg zijn van een mentale of emotionele stoornis. Het doel van de behandeling is om te helpen bij het normaal functioneren van hypochonders, ondanks al hun denkbeeldige symptomen. Het is ook nodig om de cogitieve en gedragsmatige cliches te veranderen die ten grondslag liggen aan de overtreding. De eerste fase van de behandeling is een kritieke periode. De patiënt bestrijdt alle behandelingen en wisselt de behandelende arts, in de hoop dat de nieuwe specialist al zijn angsten voor talrijke ziektes zal bevestigen. De vraag rijst, hoe hypochondrie te genezen, als de patiënt zelf niet genezen wil worden?
Meestal wordt de behandeling in drie richtingen uitgevoerd:
- Ondersteunende zorg. De behandelende arts moet relaties aangaan met het hypochonder. De patiënt moet de arts vertrouwen en moet constant contact met hem opnemen. De patiënt gaat ervan uit dat de arts zijn denkbeeldige symptomen bewaakt,
terwijl observatie zal worden uitgevoerd voor zijn geestelijke gezondheid. - Psychotherapie. Deze techniek heeft tot doel een positieve perceptie van de patiënt te ontwikkelen. Ook kan psychotherapeutische interventie het hypochonder van stress verlichten en interactie met anderen leren.
- Medicamenteuze behandeling. Het wordt zeer zelden gebruikt. Kortom, dit zijn angstverlagende medicijnen en antidepressiva.
De aanval van hypochondrie kan zelfs na een succesvolle behandeling worden herhaald, dus de patiënt heeft constante aandacht en controle nodig. Inzicht in het team en in het gezin kan de symptomen verlichten en het hypochondriac helpen de ziekte het hoofd te bieden. Het succes van de behandeling hangt vooral van anderen af, aangezien het onmogelijk is om hypochondrie kwijt te raken.