Ongeluk is als een diepe wond. Eerst doet het ondraaglijk pijn, dan neemt de pijn af en soms lijkt het ons dat we het helemaal vergeten zijn ... Maar de eerste regen doet ons weer herinneren aan het ongeluk. Onze wonde doet pijn en de gruwel van de eerste seconden is nee-nee, en drijft zelfs naar de oppervlakte ... En wie zei dat die tijd geneest. Waarom? En gebeurt het echt met anderen. Dagen, weken en maanden worden gevormd in de jaren, en je begint te voelen dat je tijd niets geneest: geen verdriet van grieven, geen ongelukkige liefde. Laten we denken, waarom bij jou zo ... En zo.
Wordt tijd behandeld?
Denk er eens over na: na verloop van tijd vergeten we echt veel van de problemen die ons zijn overkomen. Soms duurt het een paar uur. Dus waarom gaan andere problemen soms hand in hand met ons? Is het omdat we ze zelf door het leven dragen? We slaan herinneringen op in het stof van de afgelopen dagen, zoals bij een favoriete foto. We zijn bang om te verliezen. De gewoonte om tegenslagen te verliezen en zichzelf te betreuren neemt wortel, en nu kunnen we ons niet langer onszelf voorstellen zonder onze pijn. Waarom is het zo?
Omdat op het moment dat de pijn je voor het eerst absorbeerde, je de installatie hebt gegeven om het met je mee te nemen. Misschien zelfs bewust. Wanneer de zin van het leven ons ontgaat, houden we niet langer op naar geluk. Dit verlangen gaat de ruimte in om een antwoord te zoeken. En hij zal met hetzelfde terugkeren. Loslaten is vergeven en je wilt niet wanhopig vergeven. Het blijkt tenslotte dat er in het leven niets belangrijks is, omdat je na verloop van tijd enig verlies kunt vergeten, omdat de tijd alle wonden geneest. Herken je deze in je gedachten?
Wat gebeurt er echt? Maar in feite ...
... de tijd geneest niet, de tijd verandert
De betekenis van tijd is niet dat het ons behandelt, maar wat er verandert. Het is zo, of je het nu leuk vindt of niet. En we ervaren elke herinnering door een nieuwe, hedendaagse persoon, door een constant veranderend "ik". Dus, een stapel examens zal je over een paar maanden als een kleinigheidje lijken. Of een slecht humeur van de regen zal worden vervangen door een glimlach, omdat je plotseling je houding ten opzichte van deze regen verandert. Helaas verandert de tijd ook onze herinneringen. Vooral degenen die we voortdurend bij ons dragen en op een prominente plaats in onze gedachten plaatsen. Tijd, zoals water, vervolmaakt onze herinneringen tot perfecte vormen. En soms lijken ons niet de meest ideale relaties, na jaren, de beste die ons ooit is overkomen. Dus, kijkend naar een foto van twee geliefden, lijkt het ons dat de fotograaf de beste dag in het leven heeft vastgelegd. Hoewel we er niet zeker van kunnen zijn dat de geliefden geen seconde ruzie maakten voordat de sluiterknop klikte.
... de tijd geneest niet, de tijd leert
Zo is het. Of we het nu willen of niet, elke dag zijn er evenementen die ons leren. Als je herinneringen bij je hebt, teken je steeds opnieuw dezelfde les. De tijd moet je leren vergeven. Taya in het hart van een overtreding, dit heb je niet van invloed op de persoon. Hij leeft, ontwikkelt, leert iets nieuws. Om de pijn of haat te behouden in de hoop dat ze een ander zal straffen is als het nemen van vergif, in de verwachting dat het een ander persoon zal beïnvloeden. Misschien is het tijd om een les te leren? Vergeet hierbij niet dat ...
... uiteindelijk gaat de tijd voorbij
Denk er eens over na. Je leven komt voorbij. Je pijn is een zware steen,
U weet wat Benjamin Franklin erover zei: "Als tijd het kostbaarste is, is de verspilling van tijd de grootste oneerlijkheid."
Je hoeft niet te lijden om liefde te redden. Vergeten in uw geval is niet te verraden.